„Na wzór naszego Nauczyciela jesteśmy jako chrześcijanie powołani do tego, aby dostrzegać różne rodzaje nędzy trapiącej naszych braci, dotykać ich dłonią, brać je na swoje barki i starać się je łagodzić przez konkretne działania”.

(Papież Franciszek)

 

 

 

Jałmużna – filar chrześcijaństwa

Kontynuując nasze rozważania wielkopostne na temat miłosierdzia, zatrzymajmy się nad istotnym zagadnieniem jakim jest jałmużna – owoc miłosierdzia.

Działanie Boga Ojca oddającego ludziom swojego Syna jest przejawem miłosierdzia dla świata.Miłosierdzia, z którego wypływa czysta miłość. Miłość, z której powinniśmy czerpać siłę, aby stać się godnymi tej ofiary. Miłość, która przez moc Ducha Świętego pozwala dostrzec nam chrześcijanom Jezusa w drugim człowieku – człowieku biednym, zagubionym, bezbronnym, potrzebującym naszej pomocy. W dziele „O naśladowaniu Chrystusa” (rozdział XV.1) czytamy: „Zewnętrzny uczynek bez miłości na nic się nie przydaje, cokolwiek zaś robi się z miłości choćby było małe, liche, staje się owocne”. Takim uczynkiem jest jałmużna. Jałmużna, czyli dar czegoś, co nam nie zbywa, dar bolesny (przybierający nierzadko formę pokuty). Dar, który pięknie nas ubogaca, rozświetla mrok wynikający z naszych słabości, grzechów, zaniedbań i jest „skrótem” do Królestwa Bożego. Dar, który jest oddaniem miłości za miłość Ojca, oddającego Syna na ukrzyżowanie za nasze grzechy. Dar, przez który nasze „grzechy ważą mniej”.

Jakie formy może przybrać jałmużna?

Jałmużnę możemy czynić w formie materialnej lub niematerialnej. Pierwsza forma to oddanie rzeczy materialnych np.: pieniędzy, jedzenia, środków czystości, ubrań itp. Ważne jest, aby ofiara miała źródło w tym, co posiadamy na własność. Ofiara ze środków kredytu bankowego lub zapisanie jednego procenta deklaracji podatkowej na zbożny cel, nie jest jałmużną. Jest raczej przejawem naszej postawy obywatelskiej, świadomej podziału dobra wspólnego, jakim jest należny procent od podatku.

Wola uczynienia jałmużny wynikającej z uczynków miłosierdzia względem ciała powinna wyprzedzać prośbę biorcy o pomoc. Nie czekajmy, aż ktoś nas poprosi o pomoc. Wyjdźmy z inicjatywą pomocy pierwsi. Dawniej (w kościele pierwotnym) rozdziałem dóbr zebranych z jałmużny zajmowali się powołani przez właściwego miejscu biskupa diakoni, prezbiterzy i diakonise: „[…]przez waszego biskupa wspierajcie świętych waszymi dobrami i owocami waszej pracy: ten który nie ma nic niech pości, odłoży na bok żywność z całego dnia i przeznaczy ją dla świętych” (Pasterz Hermasa).

Współcześnie działa wiele instytucji rozdzielających potrzebującym nasze dary miłosierdzia.

28 lutego 2016r rozpoczyna działalność Parafialny Zespół Caritas przy parafii NMP Nieustającej Pomocy. To tu, wsłuchując się w słowa Św. Leona Wielkiego: „Składajmy dzięki Bożemu Miłosierdziu i poszukując świętych radości abstynencji, odłóżmy na bok trochę naszej żywności, aby nasza miłość zwiększyła się o to, czego nasze stoły były pozbawione” – możemy „zaspokoić głód biednego” składając dary w formie materialnej tj. produkty spożywcze, środki czystości, środki pielęgnacyjne dla dzieci i dorosłych oraz składane na tace lub wpłacane na konto datki pieniężne z dopiskiem Caritas.

Jałmużna może również przyjąć postać niematerialną. Możemy ją złożyć z naszego czasu, ale nie tego wolnego, przeznaczonego na zabawę. Powinien to być czas przeznaczony dla rodziny, przeznaczony na wykonanie ważnych czynności. Taki właśnie czas nabiera wartości jałmużny. Ten czas poświęćmy osobom potrzebującym wysłuchania, rozmowy, pomocy. To czas dla ludzi zagubionych, samotnych, opłakujących bliskich którzy „odeszli”, czas dla chorych i cierpiących. To czas wykorzystany przez Samarytanina otaczającego miłosierdziem przypadkowo napotkanego pobitego człowieka. To czas dzielenia się naszą miłością, przez którą obmywamy rany Chrystusa uczynione naszymi grzechami.

Dla chrześcijanina obowiązek czynienia jałmużny pochodzi wprost z nauki Jezusa i jego apostołów. „Starajcie się dobrych uczynków nie spełniać na pokaz po to, by was ludzie podziwiali, bo wtedy nie otrzymacie zapłaty od waszego Ojca, który jest w niebie. Gdy więc wspierasz potrzebującego nie trąb o tym przed sobą. Gdy ty wspierasz potrzebującego, niech nie wie twoja lewa ręka, co czyni prawa, aby twój czyn pozostał w ukryciu. A twój Ojciec, który widzi także to, co ukryte, nagrodzi ciebie.” (Mt 6,1-4). Bóg ocenia czyn jałmużny patrząc na serce ofiarodawcy,a nie na to jakim się on jawi w oczach innych ludzi. Nasze czyny nie muszą budzić zachwytu i uznania u innych. Celem życia chrześcijanina jest pielęgnowanie postawy otwartości na Boga, Boga w ukryciu, a przez to na drugiego człowieka.

„Jałmużna człowieka jest dla Niego jak pieczęć” (Syr 17,22). To pieczęć, którą zostaliśmy naznaczeni na chrzcie. Pieczęć określająca nasze oddanie się Bogu przez realizację jego przykazań. Od nas zależy czy ten Boży znak określający nasze człowieczeństwo w zwierciadle prawdy Chrystusowej będzie czytelny, wyraźny, czy przez nasze grzechy, zaniedbania,brak miłości do bliźniego niezależnie od jego pochodzenia, statusu społecznego czy wyznania, staniemy się ślepi i głusi na przesłanie Ewangelii, zacierając wizerunek pieczęci-przymierza z Bogiem.

Czy w dniu ostatecznym zasłużymy sobie, aby ponownie zostać opieczętowani  jako słudzy Boga (czytaj Ap 7,3)?

Czy będziemy mieli szansę usłyszeć zaproszenie Jezusa:
„Zbliżcie się błogosławieni mojego Ojca. Weźcie w posiadanie królestwo przygotowane dla was od początku świata.
Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść;
Byłem spragniony, a daliście Mi pić;
Byłem przybyszem a przyjęliście Mnie;
Byłem nagi, a przyodzialiście Mnie;
Byłem chory, a zatroszczyliście się o Mnie;
Byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie” (Mt 25,34-36)?

Autor: Krzysztof Okurowski

---

Artykuł: Wielki Post w Roku Miłosierdzia

---

Bibliografia:
1.A KempisTomas , O naśladowaniu Chrystusa  wyd. Apostolstwo Modlitwy
2.Communio Nr 4 (188) 2014 Patrick Descourtieux, Post i jałmużna w kazaniach Św. Leona Wielkiego
3.Konstantynopol nowy Rzym, red. M.J.Leszka, T.Wolińska , wyd. PWN 2011
4.Orędzie Ojca Świętego Franciszka na Wielki Post 2014 roku.
5. Pasterz Hermesa
6.Pismo Święte, Wyd. Towarzystwo Świętego Pawła
7. Trawka Paweł Katecheza na V Zjazd Parafialnych Zespołów Caritas

Czytaj więcej

Miło jest nam poinformować, że nasza dekoracja na święta Bożego Narodzenia

została doceniona w kolejnej edycji konkursu „Świąteczny balkon”.

Czytaj więcej

Początek nowego roku to czas, kiedy składamy zeznanie podatkowe. Możemy przez to pomóc różnym organizacjom pożytku publicznego, które z kolei pomagają różnym chorym i potrzebującym. Wśród naszych parafian znajdują się także osoby, które bezpośrednio korzystają z naszej pomocy. Wśród nich jest Pani Katarzyna Plewa. Można jej pomóc wpisując w zeznanie podatkowe:

nr KRS 0000050135

cel szczegółowy: skafander

Można również wpłacać darowizny na subkonto w Fundacji. Nr konta 45 1240 1994 1111 0000 2495 6839. Z dopiskiem: skafander – na rehabilitację i leczenie.

Czytaj więcej

Serdecznie witamy na nowej stronie parafialnej!

Zapraszamy do zapoznania się z prezentowanymi treściami umieszczonymi na nowej stronie. Przepraszamy za pojawiające się jeszcze braki, ale będą one na bieżąco uzupełniane. Będziemy wdzięczni za wszelkie uwagi oraz sugestie w kwestii wyglądu i zawartości merytorycznej nowej strony (można je kierować na adres pocztowy: muchobormaly[at]archidiecezja.wroc.pl). Także będziemy się cieszyć z wszelkich materiałów, które mogą uzupełnić naszą wspólną stronę parafialną!

Redakcja strony

 

Czytaj więcej

Ojciec Święty Franciszek mianował o. prof. dr hab. Jacka Kicińskiego CMF nowym biskupem pomocniczym Archidiecezji Wrocławskiej.

Biskupa nominata polecamy naszym modlitwom. Wszyscy pamiętamy biskupa nominata z wizyty w naszej parafii 21 VI 2015 r., kiedy to przewodniczył Mszy św. odpustowej i głosił Słowo Boże.

Życiorys biskupa nominata

O. prof. Jacek Kiciński CMF urodził się 30 sierpnia 1968 r. w Turku, diec. włocławska, jako czwarty syn Józefa i Marianny z d. Krysztofowicz. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w 1983 r. rozpoczął naukę w Technikum Mechanicznym w Turku, którą ukończył zdaniem egzaminu dojrzałości w 1988 r. W tym samym roku wstąpił do nowicjatu Zgromadzenia Misjonarzy Klaretynów. Od 1989 r. rozpoczął studia na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu, których zwieńczeniem była obrona pracy magisterskiej w zakresie psychologii nt. „Koleżeństwo i przyjaźń u młodzieży szkół średnich”. 27 maja 1995 r. w katedrze wrocławskiej z rąk księdza Henryka Kardynała Gulbinowicza przyjął święcenia kapłańskie. W latach 1995 -1996 posługiwał duszpastersko jako wikariusz parafialny w Łodzi. W 1996 r. został skierowany na studia specjalistyczne w zakresie teologii duchowości na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 2000 r. obronił pracę doktorską pod kierunkiem nt. „Celibat w życiu kapłańskim. Studium na podstawie publikacji polskojęzycznych po Soborze Watykańskim II”. W tym samym roku objął urząd przełożonego Domu Formacyjnego Misjonarzy Klaretynów we Wrocławiu, który pełnił do 2004 r. Był także odpowiedzialny za duszpasterstwo młodzieżowo-powołaniowe w latach 1999 – 2005. Od roku akademickiego 2002/2003 rozpoczął pracę dydaktyczną na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu, podejmując wykłady z teologii duchowości.

W 2004 r. został wybrany do Zarządu Polskiej Prowincji Misjonarzy Klaretynów na urząd prefekta ds. duchowości, który pełnił do 2010 r. W tym też czasie podjął obowiązki opiekuna postulantatu Misjonarzy Klaretynów w Kudowie Zdroju. Po dwóch latach ponownie objął urząd przełożonego Domu Formacyjnego we Wrocławiu, który pełnił do 2013 r.

W 2006 r. został mianowany redaktorem naczelnym pisma naukowego „Życie Konsekrowane”, dyrektorem Podyplomowych Studiów Teologii Życia Konsekrowanego PWT we Wrocławiu oraz członkiem Rady ds. Życia Konsekrowanego w Archidiecezji Wrocławskiej. Uczestniczył także w redakcji „Wrocławskiego Przeglądu Teologicznego”. W 2009 r. uzyskałem stopień doktora habilitowanego PWT we Wrocławiu w zakresie teologii duchowości na podstawie dorobku naukowego i rozprawy habilitacyjnej „Powołanie-Konsekracja-Misja. Personalistyczny wymiar teologii życia konsekrowanego w świetle współczesnego Magisterium Kościoła”. W tym samym roku decyzją ówczesnego metropolity abp. Mariana Gołębiewskiego został mianowany wikariuszem biskupim ds. życia konsekrowanego Archidiecezji Wrocławskiej i przewodniczącym rady ds. Życia Konsekrowanego oraz członkiem rady Kapłańskiej tejże Archidiecezji. W 2015 r. decyzją Konferencji Episkopatu Polski został mianowany konsultorem Komisji ds. Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego KEP.

Od początku pracy dydaktyczno-naukowej na Papieskim Wydziale Teologicznym uczestniczył w pracach Katedry Teologii Duchowości będąc adiunktem bp. prof. dr hab. Andrzeja Siemieniewskiego. W 2010 r. został powołany na stanowisko kierownika Katedry Teologii Duchowości Kapłańskiej i Życia Konsekrowanego. W 2011 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym PWT we Wrocławiu, a w 2015 r. decyzją Centralnej Komisji ds. Tytułów Naukowych i dekretem abp. Józefa Kupnego, metropolity wrocławskiego i Wielkiego Kanclerza PWT uzyskał tytuł naukowy profesora zwyczajnego nauk teologicznych.

Obok pracy dydaktyczno-naukowej czynnie podejmował posługi związane z formacją duchowieństwa diecezjalnego i zakonnego w całej Polsce. Głosił rekolekcje w wielu seminariach duchownych, domach zakonnych, przygotowywał alumnów do przyjęcia posług i święceń. Uczestniczył także w formacji laikatu poprzez opiekę duchową nad wspólnotą poakademicką Wawrzyny Plus oraz rekolekcje i spotkania formacyjne w wielu polskich parafiach.

za: www.archidiecezja.wroclaw.pl

 

Czytaj więcej

Miło jest nam poinformować, że ministranci z naszej parafii otrzymali pozdrowienia od Prezydenta RP.

Panu Prezydentowi serdecznie dziękujemy za ten piękny gest.

 

 

Czytaj więcej

„Wiosna jest tym dla ziemi, czym miłosierdzie jest dla postu”.
Św. Jan Chryzolog (zm.ok. 450r.)

Wielki Post w Roku Miłosierdzia

W Roku Miłosierdzia, ogłoszonym przez Papieża Franciszka warto podjąć refleksję nad znaczeniem postu w kontekście miłosierdzia – czynnej miłości bliźniego.

Post dla chrześcijan powinien być duchowym przygotowaniem do dzielenia się posiłkiem, dobrem, które potęgując nasz głód, pozwoli nam zasiąść do stołu Wieczerzy Baranka. Post jest oderwaniem nie tylko od jedzenia lecz także od grzechów. Grzechów, które oddalają nas od Boga. Tu post nabiera charakteru pokuty, która spełnia się w sakramencie spowiedzi. Taki też charakter (pokutny) nadaje postowi Kodeks Prawa Kanonicznego (1249-1253). Równie ważnym wymiarem postu, niejako nadającym mu pełny sens, jest wymiar mistyczny. Oznacza to, że przyjmując post w wymiarze chrześcijańskim rozpoczynamy drogę ku świętom wielkanocnym, które nabierają wymiaru święta wewnętrznego, święta w którym wysławiamy Imię Pana dziękując Mu i utożsamiając się z Jego wielką ofiarą – Ofiarą Krzyża.

Warto nadmienić, że post sam w sobie nie jest cnotą. Czyniony w imię urody, zdrowia jest osobistą sprawą człowieka, pozbawioną charakteru mistycznego. Post staje się cnotą, czyli zdolnością do czynienia dobra moralnego stale i z radością, wbrew napotykanym przeszkodom, poprzez współpracę intencji naszej sfery duchowej (wewnętrznego nawrócenia) oraz czynów o charakterze pokutnym (ograniczenie ilościowe i/lub jakościowe posiłków, wyrzeczenie się różnych form zła ograniczających naszą wolność czyli nałogów) połączonych z uczynkami miłosierdzia. Dopiero post wsparty modlitwą nabiera wartości moralnej. Co więcej, post przez swój mistyczny i doksjologiczny (wychwalający imię Boga) charakter, staje się modlitwą w wymiarze eschatologicznym, czyli radością ze Zmartwychwstania Pana oraz nadzieją na wieczną radość w Niebie.

Jaki post jest miły Bogu? Odpowiedź znajdziemy w Starym Testamencie u Proroka Izajasza (Iz 58,5-9), który mówiąc o poście wymienia uczynki miłosierdzia: „z głodnym dzielić się chlebem, przyjąć do domu biednych i bezdomnych, przyodziać nagiego, którego zobaczysz i nie odwracać się od swoich bliskich”. Ten katalog czynów miłosierdzia dopełnia św. Franciszek Salezy: „Nie tylko ten, kto powstrzymuje się od jedzenia postępuje dobrze, ale ten, kto powstrzymuje się od niewłaściwego działania, tego post będzie przyjęty. Bo jeśli poszcząc nie czuwasz, by nie mówić źle swoimi ustami, nie umiesz powstrzymać się od złości, kłamstwa, krzywoprzysięstwa, jeśli mówisz źle o innych, jeśli to wychodzi z ust, które poszczą, nie ma sensu pościć i jest on czyniony na próżno. Kiedy pościsz oczyść się z wszelkiej miłości do pieniędzy, bo ten kto kocha pieniądze, nie może kochać Boga.”

Św. Ojciec Pio jako jeden z warunków dobrego postu wskazuje ciszę. Post powinien być prowadzony w ciszy – naszym wewnętrznym skupieniu pełnym pokory, modlitwy, oddalonym od zgiełku codziennego życia. Taka cisza jest miła Bogu. Taka cisza to nasza rozmowa z Bogiem. To nie nasz monolog, ale dialog. W tej ciszy słyszymy co Bóg do nas mówi, potrafimy rozpoznać jego znaki ukryte  przez krzykliwą codzienność.

Celem postu powinno być postawienie Boga w centrum naszego życia. Przekształcenie głodu ciała (wyrzeczeń) w głód spotkania z lekturą Słowa Bożego, spotkania z Nim przez modlitwę i uczynki miłosierdzia.

Jak w Roku Miłosierdzia przeżywać post? Jak poprzez post włączyć się w misję miłosierdzia? Podstawowym uczynkiem miłosierdzia wynikającym z postu jest jałmużna. Jałmużna nabiera szczególnego daru miłości, jeżeli jej źródło jest w tym, czego nam  nie zbywa, o co zabiegamy z trudem. W tym czasie dzielmy się więc ochoczo z innymi, zwłaszcza potrzebującymi, kierując się miłością, wspierajmy dzieła CARITAS i innych organizacji charytatywnych. Przecież miłosierdzie to czynna miłość bliźniego – stańmy się misjonarzami Bożego miłosierdzia.

Znaczący jest też kontekst przyczynowo skutkowy postu. Jak napisał św. Jan Kasjan (365-435): „nie trzeba praktykować miłosierdzia, cierpliwości i miłości z powodu postu […], ale trzeba praktykować post dla tych cnót. Asceza ma sens tylko wtedy, gdy sprawia wzrost miłości, która jest dobrem wiecznym i doskonale niezniszczalnym.”

Podobnie św. Piotr Chryzolog (zm. ok. 450) uświadamia nam: „Post jest głodny, post jest spragniony, jeżeli współczucie nie jest mu dane w jedzeniu, jeżeli łaska, podlewając go, nie służy mu do picia. Post odczuwa zimno, brak siły, gdy jałmużna nie ubiera się w swoja wełnę, gdy miłosierdzie nie okrywa go ubraniem”.

Miłosierdzie to treść dialogu człowieka z Bogiem, dialogu, w którym człowiek przemienia się wewnętrznie w duchu miłości do bliskich, a przez to dociera do miłosiernej miłości Boga.

Na koniec pragnę życzyć nam wszystkim, powtarzając za Papieżem Franciszkiem,  aby owoce Wielkiego Postu stały się „wyspą miłosierdzia na morzu obojętności”, i aby nasze akty miłosierdzia były znakami udziału w powszechnym człowieczeństwie.

Przeżywając Wielki Post zanieśmy w procesji z darami naszą miłość, wspartą na uczynkach miłosierdzia, które przybliżą nas, upodobnią, do naszego Pana Jezusa Chrystusa.

Autor: Krzysztof Okurowski

---

Bibliografia:
1.    Pismo Święte, Edycja św.Pawła 2009r.
2.    Jan Paweł II, EncyklikaDives in misericordia
3.    Papież Franciszek, Orędzie Ojca Świętego Franciszka na Wielki Post 2015 r.
4.    Communio 4(188), Patrick Descourtieux, Post i jałmużna w kazaniach św. Leona Wielkiego
5.    Communio 4 (188), Ks. Jean Robert Armogathe, Chrześcijański Post

Czytaj więcej